Yok olma ve  yok oluş fikri çok çok eski zamanlardan beri insan denen canlının en büyük soru işaretlerinden biri. Cevabı verilemeyen, sürekli değişen bir paradigma. Var olduğumuzdan beri varız ve her an dönüşen varlıklar olarak yok olmaya mahkumuz. Diyalektik yapıda olduğu gibi sınırsız bir değişim, analiz, ve yıkım üzerine yeni şeyler inşa etmek gibi. Durmadan ölüyoruz, yok oluyoruz ve doğuyoruz, anında var oluyoruz.  Bu sonu olmayan bir işleyiş. Bazımız öteki dünyaya inanarak, bazımız ideolojik saplantılarla bazımız da materyalizmin acımasız kollarında ölmeye hazırız.
Yok olmanın yok olması imkansız olduğuna göre var olmanın dayanılmazlığına inanmaya ve neden var olduğumuzu unutmadan üretmeye devam ediyoruz.
21. yüzyılda ise sadece üreten, tüketen, durmadan çalışan insanoğlu; yok olmayacakmış gibi yaşamaya devam ediyor. Utanç verici bir haldeyiz...

‘Hiçbir şeyin yoktan var olamayacağını idrak ettiğinizde, doğrunun nasıl değişken olabildiğini anlarsanız, bu çok derin bir düşüncedir.

Yok/var ilişkisi doğru/yanlış, iyi/kötü etkileşimi gibi neyin, neden olduğunu kim bilebilir?

Fotoğrafın geçmişle, şimdiyle ve gelecekle kurduğu gerçek üstü ilişkiye hep hayran olmuşumdur. O yıllanmış fotoğraflara bakarken kim kendinden geçmez ki? Sıradan bir fotoğrafın içinden çıkabilen derin düşünceler...bunu başaran kuvvet zamanın akışı mıdır yoksa kareye hapis edilmiş durumların gerçek üstü bir dünya yaratan mistik enerjisi mi?

Yokolan, üçlemenin ikincisi olarak görselleştirilmiş bir sorgu aracısı olmaya aday. Kurgusunda ve yapı taşında özen gösterdiğim ilkeler hep bunlarla bağıntılı. Tamamen manual SLR kamere ile yaklaşık 20 sene önce çekilmiş, siyah ve beyaz kimyasal filmlerle buluşmuş AN'ların dönüşümü üzerine düşünmenizi istiyor. Fotoğraflar hiçbir işlemden geçmedi. Hatta kirli halleri, bozulmuş yapıları olan filmler ve kartlar böylece korundu. Amacım muhteşem bir fotoğrafik görsel şölen değil, ışığın kimyasalla buluştuğu zamanları bir katalizör gibi kullanmak.

Alper Akça / 2019